Of ik kwam eten, vroeg een vriendin. ‘Zin in een wandeling?’ appte een andere. Meer uitnodigingen volgden en ik voelde me gedragen. Maar nee, bedankt.
‘Ik wil deze week graag alleen zijn met Job’, antwoordde ik.
Geen idee of ze het begrepen (ik mocht altijd bellen), maar hier had ik naar uit gekeken. Een weekje samen met mijn zoon.
Rob zat nog op Bonaire en ik was – geheel volgens plan – vast naar huis gevlogen. Deden we vroeger vaker: mijn man ging op vakantie om op te laden en ik veegde mijn agenda leeg om er volledig voor Job te kunnen zijn. De klok tikte niet, werk was ondergeschikt, de gordijnen gingen vroeg dicht en we hadden het fijn met z’n tweeën.
Job mag dan dood zijn, de behoefte om me te verliezen in Job is niet veranderd. Dus loop ik de eerste avond in ons lege huis langs alle fotolijstjes om heel goed naar hem te kijken. Kan ik me zijn stem nog herinneren? De zachtheid van zijn handjes? Ik stel me voor hoe ik hem in bed zou leggen, welke liedjes we samen zongen. Wens hem welterusten.
Met een glas wijn schuif ik achter de computer. Er moeten nog allerlei verborgen fotomapjes zijn die ik nooit kon vinden. Maar nu neem ik de tijd, en stuk voor stuk openbaren ze zich. Job op de fiets, Job met de hond, Job in het zwembad, Job die steeds maar lacht. Uren blijf ik kijken, net zo lang tot alle jaartallen in elkaar overvloeien en mijn zoon geen leeftijd meer heeft.
De volgende dag loop ik in het bos. Ik luister muziek, ga in bad, denk aan Job, mis hem hartstochtelijk. Het is niet erg, want dit wilde ik. Even geen afleiding, maar in volle concentratie bij hem stilstaan. Zijn intense afwezigheid brengt hem heel dichtbij.

Annemarie Haverkamp